Crita Misteri

DISUNAT JIN

Dening: Dyah Kurniawati

“Mak, Mak! Aku sunat suk kapan?” 

Mulih  sekolah Rendi nangis karo bengak-bengok nggoleki simboke kang lagi setlika. Karo ngelap kringet merga gobyos kena hawa setlika, Siti mandeng anake suwe. Bingung, ora kawetu arep nyauri. Wis rong mingguan iki saben mulih sekolah utawa dolan, ukara iku kang mesthi ditakokake.

“Aku isin hlo, Mak. Bola-bali dipoyoki, wis gedhe kok durung sunat. Dilokne jarene aku banci,” kandha ngono karo nangis ngguguk. Siti enggal ngrayuk anake ontang-anting kuwi trus melu ngguguk pisan. 

Maknyut, banjur eling bapake Rendi sing wis sowan ing alam kelangengan. Wolung taun kepungkur nalika Rendi isih trantanan, Pardi bapake Rendi ceblok saka wit klapa nalika kerja ngundhuh klapa ing tegale Mbah Lurah. Sanalika langsung diplayokne menyang rumah sakit, nanging nyawane ora ketututan amarga pendarahan ing sirahe.

Sajoge iku uripe Siti lan Rendi ditanggung Mbah Lurah, nanging ya mung cukup kanggo urip sabendinane. Iku bae isih direwangi mburuh setlika lan umbah-umbah klambine tangga sakiwa tengene, itung-itung kena kanggo nambah sangu sekolahe Rendi.

“Wis Le, mangan sik ya? Kae tak masakne jangan bobor karo tempe goreng senenganmu. Sunate sik nunggu wayahe preian sekolah bae, ben ora akeh ijin sekolahmu mengko,” kandha ngono sajane mung kanggo nylimur anake lanang. Sajane durung bisa nyunatne merga durung ana biayane. Masiya sunate neng mantri murah, nanging ya butuh ragad kanggo sukuran cilik-cilikan. Rencanane arep andum sega marang tangga kiwa tengen saperlune bae kanggo tengere yen Rendi wis sunat  mengko yen dhuwite wis nglumpuk. 

Sidane Rendi lilih atine. sawise salin klambi lan wisuh dheweke mangan lawuh jangan bobor bayem katon dhokoh, telap-telep. Siti nyawang anake tambah nelangsa, merga kabeh dipikir dhewe. Simbahe Rendi ya wong kesrakat, dadi ora pengin ngrepotke wong tuwane. Batine tansaya diiris-iris.

Jam papat sore Rendi budhal ngaji menyang mushol cedhak omahe. Sadurunge budhal dituturi simboke,”

“Mengko yen kancamu ngelokne durung sunat, jawaben ngenteni preian sekolah ngono ya Le.”

“Nggih, Mak.  Assalamualaikum.”

“Waalaikumsalam, ngko mulih ngaji nyusula Mak neng nggone Mbah Lurah ya, Le.”

Rendi ngacugke jempol pratandha jawab oke. Sawise nutup lawang, Siti uga terus budhal rewang nggone Mbah Lurah, merga sesuk slametan pendhake bapake Mbah Lurah.

Udakara jam lima sore ana rame-rame neng emper omahe Mbah Lurah. Kabeh sing rewang padha metu. Neng jaba Rendi nangis banter digotong Ustadz Iman, guru ngajine. Jarene kanca-kancane ngaji sing uga melu ngeterke,  Rendi mau sambat dalane pipis kemeng, lan jerit-jerit kelaran. Sawise dititipriksa Ustaz Imam, planangane Rendi kaya bubar disunat. Kamangka sasuwene iki Rendi durung nate sunat. Kabeh geger, klesak-klesik swara rame ngrembug Rendi bar disunat jin.

Mbah Lurah langsung mrintah Pak Ni, sopire ngetokne mobil kanggo ngeterke Rendi menyang klinik kecamatan. Wedi nek ana apa-apa karo barang wewadine kang kaya wis disunat.

Tekan klinik, langsung dipriksa mantri sing kulina nangani sunat. Miturut mantri kasebut pancen bener kaya bubar disunat kaya umume lan kondhisine apik. Sawise diwenehi pil lan obat antibiotik Rendi digawa mulih.  

Siti isih kamitenggegengen sabubare dicritani Mbah Lurah, jaman biyen akeh bocah cilik sing kaya Rendi kuwi mau, disunat makluk gaib. Awit krenahe Mbah Lurah Rendi digawekne tumpeng robyong, saliyane sukuran pratandha wis sunat uga kirim donga kanggo keslametane Rendi sateruse. Lan kabeh ubarampe lan biaya slametan ditanggung Mbah Lurah. 

Masiya isih ora percaya karo sunat nyalawadi lan marang kabeh kedadeyan kang lagi bae kelakon marang anake lanang, Siti percaya pancen iki wis dadi takdir dalan uripe. Ora kurang-kurang olehe ngucapake panuwun marang Mbah Lurah kang sasuwene iki tansah biyantu kluwargane. Sing wigati uga tansah muji sukur  ndremimil muji asmane Gusti Allah, dheweke yakin iku dalane rejeki kanggo Rendi, si bocah yatim.

****** 

Madiun, 16 Februari 2025

*Wis kapacak ing majalah Jaya Baya No. 29 Minggu III, Maret 2025

CRITA MISTERI

NGRABI BANGSA ALUS

Dening: Dyah Kurniawati

    Awan kuwi Tono njaluk diterake ing luwar kutha, sawijine panggonan kang terkenal kanggo golek pesugihan. Aku rada wedi lan abot arep nyanggupi. Nanging sawise crita akeh ngenani masalahe, aku kok ya mesakne.
    Tono bola bali gagal arep rabi merga ditolak calon maratuwane, ora ditampa alesane dheweke saka kluwarga ora duwe. Wis kaping lima ngalami kedadeyan pait kaya ngono, sidane dheweke nekat wis ora arep rabi karo menungsa maneh. Dheweke uga arep usaha golek dhuwit saakeh-akehe kanggo mbales wong-wong kang wis nglarani atine mau.
    Tono janjeni arep mbayar tikel telu, aku sidane gelem merga kawit esuk mangkal durung ana sing ngojek. Lakune motorku rada tak gelak merga selak kedhisikan mendhung peteng kang meh ceblok. Udakara jam papat sore aku tekan omah kang mencil adoh saka tangga teparo. Omahe modhel joglo nanging resik lan akeh maneka werna pethetan kang padha mekar nyebar ganda arum.
    Uluk salam kaping telu durung ana wong mbukakne lawang. Karo leren aku karo Tono lungguhan ing lincak kang sumadya ing emperan. Udakara setengah jam ana aki-aki kang mbuka lawang banjur ngongkon mlebu. Masiya omah tuwa nanging ing jero katon resik lan gandhane uga wangi kembang mlathi.
    Senajan Tono durung ngandhakne apa karepe, aki-aki kasebut langsung nakoni,
    “Awakmu yakin tenan yen arep rabi karo jin? Wis nggawa syarate?”
    Aku rada kaget aki-aki kasebut wis ngerti tujuane Tono mrono.   
    “Nggih, kula mpun manteb,” jawabe Tono karo ngelungke kresek saka tas ransel ireng kang digawa saka omah.    Aki-aki kasebut ngadeg lan ngajak Tono mlebu senthong tengah. Karepku aku nunggu neng kono ae, pranyata diawe dikongkon melu,
    “Melu mlebu dadi seksine ya?”
Durung nganti aku semaur, Tono nyandhak lengenku mlebu senthong. Ing kono ana meja kang dikupengi kursi papat. Aki kasebut ngetokne isine kreseke Tono mau, isine degan, kain lan ubarampe liyane kang pranyata wis dicepakake Tono saka omah. Tibake isih ana syarate sing kurang,
    “Kudu ana potone wong wedok ayu sing kudu diserahke, yen ora awakmu bakal weruh wujud asline calon bojomu mengko bisa girap-girap.”
Tono bingung merga lali ora nggawa potone wong wedok ayu. Aku banjur ngrogoh jaketku, ndudut kertas iklan motor kang ana gambar sales sing ayu ayu. Sawise didudehke aki, pranyata bisa. Sawise nglakoni ritual kayadene wong ijaban lan ngucapke sah, Tono katon lega.Nanging aku ngrasake keanehan. Ing senthong kasebut mung ana aku,Tono lan aki, nanging krasa seseg umpel-umpelan. Ing kiwa tengenku kaya akeh wong, lengenku krasa nyenggol lengene wong liya nanging bareng aku noleh panggah sepi ora katon apa-apa. 
    Sadurunge mulih Tono digawani kendhil kang isine aku ora weruh. Syarate kendhil kuwi kudu dipondhong terus nganti omah ora oleh diselehake. Sadurunge tekan omah aku dijak mampir tuku kembang setaman, merga sadurunge saresmi karo bojo jin kasebut kudu nyepakne kembang setaman ing kamar. Olehe tuku kembang akeh pisan nganti diwadhahi glangsing ukuran beras 25 kilo.
    Tekan omah Tono ngethik aku aja nganti crita neng wong liya ngenani kedadeyan dina iki. Tono banjur ngelungi aku atusan ewu limang lembar, kanggoku kuwi upah ojek sajrone telung dina, lumayan.
    Seminggu sawise kuwi Tono kon ngeterke menyang dealer motor. Dina kuwi dheweke tuku motor gres kanthi cash. Aku setengah domblong weruh dhuwit kang akeh ing jero kresek kang digawa Tono. Nalika mulih aku dijak ngopi, merga penasaran aku takon kok dhuwite akeh men. Tono crita yen sawise saresmi, bojone sing bangsa jin mau banjur nyebar kembang olehe tuku kae kang ora entek-entek tur panggah seger. Sanalika kembang kang disebar kasebut malih dadi dhuwit. Lan ngono terus saben bubar saresmi. Otomatis dhuwite tansaya akeh.
    Ora suwe Tono banjur tuku sawah, mobil lan tabungane saya akeh. Banjur Tono pindhah neng kutha gedhe merga golek omah sing luwih amba tur apik. Pokoke saiki Tono sugih mblegedhu.
    Pirang-pirang taun aku wis ora ketemu Tono maneh merga aku oleh gaweyan ing luwar kutha, lan rabi oleh wong sacedhake panggon kerjaku. Sawijine sore nalika mulih kerja, neng dalan aku ketemu pawongan klambine rowak-rawek blegere kaya Tono. Banjur tak parani, mesthekake. Tibake bener kuwi Tono, dheweke nyalimi aku karo nangis geter. Sawise takjupukne banyu putih saka ranselku, dheweke crita yen wis pegatan karo bojone sing bangsa jin kasebut. Taun wingi kendhil keramat kuwi diserahake maneh menyang aki-aki biyen, amerga wis ora kuwat ngladeni bojone kang jaluk saresmi bola-bali saben dina nganti ora kober leren. Nganti awake kuru lan ora duwe daya, tenagane kaya disedot ora sabaene. Senajan sugih nanging sara apa gunane.
    Masiya rada nesu, aki-aki kasebut nyetujoni kanthi syarat bandhane Tono bakal ludhes. Tenan, kabeh bandhane ora nganti seminggu entek gusis merga ana bae kedadeyan kang ngudokne ngetokne dhuwit. ATM sing sadurunge isine trilyunan wusanane saldone nol. Kanggo mangan bae jaluk-jaluk, merga awake lara-larane ora kuwat kerja. Kadhangkala yen keluwen golek pangan neng sampah saanane.
    Aku trenyuh krungu critane Tono kasebut. Tak ajak neng omahku ora gelem. Sawise taksangoni dhuwit saperlune dheweke pamitan arep lunga saparan-paran merga isin arep mbalik neng desane. Sapungkure Tono aku unjal ambegan karo ngucap sukur marang Gusti, dene nganti saiki isih diparingi dalan bener. Saka kedadeyan iki bisa dadi plajaran urip kang banget ajine. Ora usah neka-neka, nrima ing pandum apa kang wis digarisake dening Gusti. Kabeh mau wis diukur, ora usah golek dalan liya kang marakne sengsara.

*****

Madiun, 9 Maret 2025

*Wis kapacak ing majalah Jaya Baya No. 33, April 2025

 

Crita Misteri

ORDERAN NYALAWADI

Dening: Dyah Kurniawati        

Mumpung prei kuliyah aku nonthong neng taman kutha sinambi nunggu orderan. Nanging kawit esuk durung oleh orderan blas, sepi. Tak inguk layar hp, pranyata wis meh jam lima sore. Weteng sing kemrucuk  gage tak grujug banyu ngombe sing kari telung ceglukan ing botol sanguku saka kost. Wetengku saya kelet, merga durung mangen awan. Tak empet nganti oleh orderan, pasa dhisik. Untunge esuk mau wis klebon sega pecel olehku tuku neng warung ngarep kost. Urip adoh wong tuwa kudu irit. Apa maneh sedhela maneh wis arep mbayar UKT, aku kudu nglumpukne dhuwit aja nganti ngrepoti wong tuwa  neng kampung.

Ujug-ujug hp ku getar, tandha ana orderan. Age-age tak jupuk orderan iku, lumayan lah tinimbang sedina blas ora nyanthol. Bareng tak matke kok rada adoh, pinggir kutha. Nanging eman yen ora dijupuk, merga lumayan opahe.

Merga rada adoh, tak chat sing order, 

“Niki kula posisi ten tengah kutha, dados radi tebih. Menawi purun nengga nggih  kula bidhal.”

Nanging tak enteni suwe kok ora ana balesan, merga selak surup motor tak stater bablas ngalor manut google maps ing aplikasi. Dalane isih makadham lan ngliwati ara-ara sing sepi, blas durung simpangan karo kendharaan. Tekan ngarep klentheng takalonke lakune motorku. Tak pantengi terus google maps karo isih lingak-linguk merga arang omah, kaya area pabrik kang suwe ora prodhuksi. Merga lagi kuliyah setahun ing kutha iki, dadi durung apal karo dhaerah kene. 

Wektune wis remeng-remeng gek lampune akeh sing mati. Tak cedhaki omah sing  kaya mess karyawan, nanging  sepi kaya suwe ora diambah. Sukete neng latar ketel, jendhela kaca bledhuge kandhel lan reseke mosah masih ketara suwe ora disapu. Tak telpon bolak balik sing mau order panggah ora diangkat, kamangka pesenanku durung dibatalke.  Kayane bangunane suwe kosong.

Githokku merngkirig, awakku anyeb njejet nalika cendhela kaca sing kandhel bledhuge kemriyet mbukak dhewe katerak angin. Pikiranku bleng sanalika mbayangke sing ora-ora. Dumadakan angin gedhe kairing mendhung kang saya kandel, pratandha arep udan. Nambahi swasana tansaya sir-sir.

Lamat-lamat krungu adan magrib mbarengi baline kesadaranku. Motor banjur tak blandhangke saparan-paran penting oncat saka papan kono. Orderan banjur tak batalake, karo unjal ambegan landhung. Ngimpi apa mau bengi.

Tratabanku durung ilang nalika ana sawijining ibu udakara umur 35 taun ngawe aku karo setengah mlayu,

“Mas, Mas! Tulung ewangi goleki anakku ya…,” kandha ngono banjur nyengklak ing boncenganku.

“Niki ten pundi, Bu?” takonku setengah bingung.

“Wis, ayo pokoke mlaku.”

Motor tak lakokne alon alon ngubengi kampung sing wis sepi, kadhangkala ngliwati tebon lan sawah-sawah. Sadawane dalan ibuke crita yen anake sing lagi umur limang taun mau sore ngetutke kledhek kethek mlaku turut kampung. Nganti magrib durung mulih. 

Tansaya bengi tangise ibu mau pecah, merga anake durung ketemu. Kanthi rada ngati-ngati tak saranke mbalik mulih bae njaluk pitulungan Pak Lurah ben ngerahke wargane melu nggoleki. 

Meh bae puter balik, lakok ana swara tangisan ing pinggir kalen, ngisor tebon. Ibuk mau gage nyolot saka motor merga yakin kuwi swarane anake.

“Owalah Ndhuk, gek kowe nyapo neng kene. Gusti Allah maturnuwun….” Ibu mau mbengok saking senenge ketemu anake kang nangis ngguguk lan awake beret kabeh kenek tebon. Anake banjur dirayuk lan digendhong karo diambungi bola-bali.

Aku uga melu lega nalika mbalik ngeterke ibu saanake mulih. Lega maneh nalika pas mbayar ibuke menehi bonus turah-turah.

“Iki Le, tak tambahi. Maturnuwun ya wis ngrewangi mubeng-mubeng nggoleki anakku.”

“Inggih sami-sami, maturnuwun sampun diparingi bonus kathah.”

Olehku sabar sedina utuh dibayar lunas, malah ngluwihi pendhapatanku seminggu. Wis ora takpikir maneh orderan ghaib mau. Aku yakin kabeh iku ana sing ngatur lan dadi dalane rejekiku dina iki. Maturnuwun Gusti.

******

Madiun, 27 Desember 2024

Biodata Pangripta:

Dyah Kurniawati.

Sawijining wanita kang kayungyun marang sastra lan budaya Jawa. Lulusan Pendidikan Bahasa lan Sastra Daerah UNESA iki uga nulis cerkak, cerpen, puisi, resensi buku lan liyane. Saiki dadi buruh momong ing MTsN Kutha Madiun .

Wis Kapacak ing Majalah Jaya Baya nomer 21, Minggu III Januari 2025

Cerkak-Wacan Bocah

 Sinau ing Kampung Inggris

dening : Asyifa Dianda N. A.

Akhir wulan Mei 2024, sekolahku MTsN Kota Madiun sing klas 7 unggulan BLC (Bilingual Class)  nganakake program sinau ing HEC (Happy English Course)   Kampung Inggris Pare, Kediri. Sing budhal taun iki  ana limang klas yaiku 7A, 7B, 7C, 7D lan 7E, suwene rong minggu. Aku lan kanca-kancaku seneng banget. Malah akeh kancaku wis padha siap-siap tuku perlengkapan kanggo neng Pare, kamangka wektune budhal isih kurang seminggunan.

Aku ya ngono, dina Jemuwah nalika mulih sekolah ibuku ngejak tuku perlengkapan. Dina Setune banjur tak tata neng tas sing arep tak gawa neng Kampung Inggris.

Akhire wektu sing dienteni teka. Dina Minggu budhal numpak bus saka madrasah menyang Kampung Inggris,  seru banget! Pas tekan HEC, diwenehi sosialisasi lan sambutan dening direktur lan guru-gurune . Bar sosialisasi, dikongkon mangan, asyik! Cah-cah ya ketokan padha luwe kabeh. Sawise wareg, diarahke mlebu kamar kang wis dibagi sadurunge.

Kamarku ning lantai 3, duh! Kesel pol munggahe. Tapi ora apa apa, soale pemandangane apik banget. Aku lan kanca sekamarku langsung ngresiki kamar lan beres-beres supaya enak disawang. Dina kapisan isih free, isih oleh nyekel hp lan dolanan bengi-bengi karo kanca sing beda kamar.

Malah bengi kapisan kuwi aku bareng-bareng sakelas pesen maem lan maem gofood bareng-bareng lan dimaem ing gazebo ngarep asrama. Seru banget, bocah saka kelas liya nganti iri delok kekompakan kelasku, hehe.

Merga wis bengi aku mbalik kamar karo kanca sekamarku, lan ngobrol bareng ning kamar. Sawise  nyetel alarm trus mapan turu. Hawane adhem banget, awale aku wedi ora isa turu, tapi tibake malah turu angler.

Dina kapindho wiwit pembelajaran, mlebu jam lima, esuk banget ya? Aku lan kancaku tangi jam setengah papat. Awale padha ngeluh, ngantuk banget sinau esuk-esuk tapi suwe-suwe wis biasa.

Jam enem sarapan terus ngaso nganti jam pitu, banjur sinau maneh. Yen dina Senen jam pitu upacara, lan upacarane nggawe basa Inggris lho, keren banget.

Akeh banget kancaku sing keturon pas sinau, aku kadang ya keturon sih. Pancen nek sinau hawane ki ngantuk terus, hehe. Giliran pas jam sanga padha seneng kabeh, soale wayahe istirahat. Mlebu meneh jam sepuluh lan nganti jam sewelas istirahat mangan, sholat lan bobok awan nganti setengah telu sore, enak.

Setengah telu lanjut sinau meneh nganti setengah papat. Setengah papat kuwi  dikongkon sholat ashar. Nalika kuwi aku lan kanca sing lagi prei sholat njajal tuku susu, eh enak! Susu kuwi dadi susu legend sing disenengi bocah-bocah sasuwene ing Pare. Sawise kuwi  sinau meneh nganti jam lima banjur mangan bengi.

Bar mangan, cah-cah padha istirahat sinambi ngenteni adzan maghrib. Aku lan kancaku biasane ngenteni ning balkon pojok lantai telu karo ndelok sunset, apik banget. Kabeh seneng banget lungguh ning balkon kuwi, panggon kesenengane bocah wedok kelasku sasuwene neng Pare. Panggon ngumpul, ngobrol, mangan, lan liyane, kangen banget.  

Mlebu maneh kelas bengi jam pitu. Bocah-bocah padha seneng kegiatan bar klas wengi. Ana sing sepedhaan, ngobrol, masak mi, sinau, ngumpul, jajan, dolanan, lan liya-liya, seru pol. Ning kene akeh sewa sepedhah dadi  ora bosen nek ora enek hp. Biasane ana bakul dolanan sekitaran jam istirahat awan,  padha seneng mesisan nostalgia dolanan jaman mbiyen.

Akeh  sing kangen wongtuwane lan ora betah ning kene, nanging tak delok suwe-suwe  ya betah. Ya gak sithik sing bosen, nanging tim HEC iki pinter nggawe bocah-bocah sibuk.  Ana bae tugas sing nggawe  mikir, ngumpul, lan nggawe strategi dhewe saengga dadi kreatif. Kadhangkala  angel lan nggarai mumet, nanging kuwi malah ndadekake aku lan kanca-kanca saya rukun lan  akrab. Sing mulane ora cedhak malih dadi bestie.

Saben dinane ya ngono kuwi, saya suwe tambah seru lan ora pengin mulih. Ujiane akhir basa Inggris saben dina  Jemuwah. Medeni tapi seru, soale buaar kuwi bebas, hehe. Jemuwah pungkasan dikumpulne esuk-esuk lan ujian vocab, ndredeg! Tapi tibake timku enthok vocab paling akeh. Seneng banget, banjur ujian final angeeel, tapi ora apa-apa, sesuke wis mulih.

Siji maneh, saben Jemuwah bengi ana tahlilan. Pas Jemuwah  bengi kaloro lan pungkasan aku  kapilih dadi speaker, utawa wong sing nyampekake sesorah/pidhato, nanging nganggo basa Inggris! Aku ndredeg pol, tapi alhamdulillah  lancar.

Dina Setu dina minggu kapindho, dina sing paling dienteni merga jadwale  mulih. Sadurunge mulih ana penampilan-penampilan sik perkelas. Ana  sing dipapag wongtuwane lan ana sing barengan karo bis.

Akhire sore wis tekan MTs maneh, padha kangen karo Madiun. Kanca-kanca lan aku ora bakal nglalekake pengalaman kuwi. Nalika wis balik sinau maneh neng madrasah, kabeh padha kangen Pare maneh. Iku pengalamanku sasuwenme sinau ing HEC Kampung Inggris Pare, Kediri. Maturnuwun.

********

Madiun, 2024

Biodata Pangripta:

Asyifa Dianda Nur Aliyyah. 

Lair ing tanggal 2 Juli 2010. Siswi klas 9P MTsN Kota Madiun iki kalebu siswa program SKS, rong taun lulus. Wiwit cilik duwe kasenengan nggambar lan nduweni ketertarikan karo sains. Cita-citane pengin bisa bahagyakne wong tuwa lan sukses ing dunya lan akhirat,  Aamiin Ya Rabbal 'Alamiin.

Crita Misteri

Keluk Dupa Tengah Wengi

Dening: Dyah Kurniawati

Kamar mahad putri geger bengi kuwi. Swara pating klesik, bisik-bisik karo lungguh dhempetan, umpel-umpelan merga keweden. Teror tengah wengi kuwi tansaya nambahi mirise ati. Masiya medeni, nanging malah nambahi penasarane ati.

Rina nangis kamisesegen lungguh ing sela-selane Dewi lan Hani. Dheweke ngewel merga thong-thongen bubar weruh wewayangan obah-obah ing suwalike korden cendhela.

Wengi kuwi udakara jam rolas, santri penghuni asrama mahad putri meh kabeh angler ngliseg merga kekeselen. Nanging bocah lima isih jegigisan, yakuwi Rina, Dewi, Hani, Naya lan Nurul, ora ndang turu-turu. Umi Siti, ibu asuh mahad putri wis kaping telu dhodhogi lawang kamar, mrintah kon ndang turu. Nanging sawise Umi Siti ngalih bocah lima panggah jegigisan.

Bocah kuwi kawit mlebu mahad angel banget omong-omongane. Saben bengi angel yen kon ndang turu. Kabeh santri sing neng kamar kuwi rumangsa keganggu. Sajane wis diperingatke pengurus bola-bali panggah bae ora kapok.

Rina nyawang jam sing cumanthel ing tembok,

“Eh, wis jam setengah siji lo Cah, ayo turu.”

“Aku sik gung ngantuk hlo.”

“Hiya, mandhak Umi Siti wis medhun ae hlo. Aman wis.”

“Hahahaha, hiyaa. Ayo ngedur nganti esuk wae. Sapa wani.”

“Akuuuuuu!!! Hahahahaaa”

“Ssstt, aja rame-rame ngko nek kuntilanake tangi hlo.”

“Stttt!”

Ujug-ujug kabeh meneng lan nglirik arahe cendhela cedhak tlundhakan. Kabeh ngrasa mengkirig weruh wewayangan obah-obah ing suwalike cendhela kuwi. Durung ilang kagete, mak breng kasusul ambu dupa sumribit saka arah cendhela mau.

Rina njerit lan ngewel. Tangane nuding-nuding pernahe cendhela banjur nutupi raine nganggo kemul. Kabeh kancane uga narik kemul padha Rina. Nanging nganti jam 3 panggah ora bisa turu, mung kethip-kethip kanthi pikiran ora karuwan.

Dumadakan keprungu bel lan halo-halo yen kabeh santri wayahe tangi sholat tahajud. Karo pandeng-pandengan cah lima sing durung turu blas mau ya melu tangi, nanging merga kabeh penghuni kamar wis tangi lan aktifitas, dadi rasa wedine wis suda.

Sajoge kedadeyan wengi kuwi, bocah lima sing biyasane saben tengah wengi jegigisan ngganggu santri liyane sing istirahat, saiki wis ora maneh. Wiwit jam sepuluh bengi wis mapan turu manut jadwal mahad.

*****

Nalika arep mapan sare Ustadz Imam karo mesem ngendika marang garwane, Umi Siti,

“Piye Um, santri putri saiki wis aman ta?”

“Alhamdulillah, misi sukses.  Sajoge kedadeyan bengi kuwi kabeh wis ora ana maneh sing jegigisan melek bengi.”

“Sip, yen ngono ide mbakar dupa lan ngobahne rukuh neng suwalike cendhela kae kasil medeni bocah ben tertib ndang turu. Merga akeh sing gak nyaman gara-gara polahe bocah lima kuwi.”

“Yawis, dupa sing kari separo kae ndang dibuwang bae hehe.”

“Inggih, muga-muga aman sateruse.”

“Alhamdulillah.”

 

*****

 

Madiun. 6 Nopember 2024

Biodata Pangripta: Dyah Kurniawati. Sawijining wanita kang kayungyun marang sastra lan budaya Jawa. Lulusan Pendidikan Bahasa lan Sastra Daerah UNESA iki uga nulis puluhan buku,  cerkak, cerpen, puisi, resensi lan liyane. Saiki  ngabdi ing MTsN kutha Madiun.