Cerkak-Wacan Bocah

LAKONING URIP

dening: Wasyaveera Keysyha Saputri

Seminggu sadurunge ibu kapundhut dening Gusti Allah SWT, panjenengane rewang neng lamarane tanggaku. Ing kono akeh panganan lan es. Nalika neng acara lamaran iku ibu wis mbayahi watuk pilek nanging ibu tetep nekat ngunjuk es. Sakondure saka acara lamaran iku ibu ngendika yen tenggorakone rasane gak penak. Sesuke aku lan bapak ngeterake ibu terapi lan mulihe mampir ing daleme mbah uti. Ing daleme mbah uti ibu isih ngrewangi bulikku nglebokne sega lan jajanan ing kothak amarga lagi ana pesenan akeh. Ing kono ibu ya crita yen awake krasa ora kepenak lan bapak langsung ngejak ibu kondur. Jam telu sore ibuke ngewel lan kabeh keluwargaku kuwatir. Bapak arep ngasta ibu ing rumah sakit nanging ibu ora kersa.

Telung dina sawise kuwi masku sing nomer siji lan nomer loro ya melu lara. Sesuke aku lan bapak ya nyusul melu lara pisan. Dina setu bengi nalika lagi maem ing ngarep TV karo masku aku semaput. Sadurunge aku ngomong neng masku, “ Mas...aku lara”.

Bar ngono mripatku klemun-klemun lan katon abang kabeh banjur rasane peteng dhedhet ora katon apa-apa trus ora eling. Jarene masku kabeh melu bingung weruh aku semaput. Bapak lan ibu sing ana kamar sakkal langsung melu ngrubung aku ing ngare TV.

Sawise aku sadar bapak langsung ngendika, “ Key, kowe turu neng ngisor bae ya ben aku isa ndelok keadaanmu”.

Karo isih lemes aku jawab, “Inggih, Pak.”

Sidane aku turu ing ngarep TV karo mas-masku. Jam loro esuk aku tangi amarga kebelet pipis.Sabubare iku ibu lan bapakku nginguk aku kok durung turu lan banjur ngancani aku melekan banjur mak less aku turu maneh. Bengi kuwi kedadeane isih aman. Jam papat esuk ibuke sambat lan ngendikane ora karuan. Aku melu bingung langsung nggugah mas-masku. Aku donga muga-muga ibu ora apa-apa. Amarga awakku lungkrah aku turu maneh lan ibu dijaga bapak lan mas-masku.

Jam lima aku tangi maneh amarga krungu swara sing gawe trataban. Tibake ibu wis sakaratul maut aku nangis lan mbuh rasane ora isa dibayangke kae. Jam setengah pitu ibuku digawa ing rumah sakit numpak mobil, aku neng omah dhewe lan perasaanku wis gak karuan mbeseseg neng dhadha. Masku sijine ngetutne neng Rumah Sakit numpak motor.

Gak suwe maneh bapakkurawuh numpak motore masku mau arep jupuk kemul. Karo ngrewangi bapak nata barang sing arep digawa menyang rumah sakit aku takon semu kuwatir, “ Pak, ibu kepriye?”

Bapak isih meneng bae, terus ngendika sing gawe kagetku, “ Ibu wis gak enek Chaa.”

Aku langsung nangis donya rasane peteng. Rasane isih ora percaya yen ibuku sing dhek bengi isih ngancani aku saiki wis seda. Nalika jenazahe ibu rawuh  ditumpakake ambulan aku nangis tambah banter. Bar iku ibu disholatake lan dimakamake.

Telung dina sabubare iku bapak gerah ora kersa dhahar. Pas dina jum’at bapak wis gak sadar lan digawa neng rumah sakit. Bapak didiagnosa kena covid, terus bengine aku diswab lan akhire aku positip. Mas-masku isih jaga ing rumah sakit lan sesuke dileboake ing ruang isolasi. Aku turu neng omahe mbah uti sik amarga ing omah ora enek wong. Bar iku mas-masku mulih lan aku uga diulihke banjur diisolasi rong minggu neng omah bareng mas-masku uga bulikku sing positip.

Bengi iku kluwarga besarku ing grup WA padha video call kanggo nyemangati aku kabeh lan dongakne supaya bapak enggal waras maneh. Nanging, sesuke aku nampa kabar saka rumah sakit yen bapak oksigene endhek. Bar isyak aku keturon lan tangi jam setengah sewelas bengi amarga hpne masku muni ana telpon. Tibake iku tepun saka rumah sakit sing ngabarake yen bapakku  wis drop. Oksigen sing awale 75 malih 56, dibantu rong oksigen tetep gak mempan. Oh iya, jarene perawat bapak ing kana ya isih mikirake ibuk. Aku, bulikku lan mas-masku langsung donga muga bapak ora apa-apa. Aku wedi yen bapak......

Jam setengah sewelas bengi telpun saka rumah sakit lan ngabarake bapak wis seda. Kabeh langsung syock lan nangis apamaneh aku. Sajroning nangis aku keturon embuh semaput pokoke tangi-tangi wis subuh. Sawise diurus jenasahe bapak bar ashar dimakamne nganggo protokol ing sampinge ibu.

Aku nyekseni ing kuburan lewat video call saka sedulurkyu sing melu ing kuburan wis ora kuwat ngglawat. Aku lan mas-masku ora oleh metu saka omah amarga isih isoman. Ora enek seminggu aku wis kelangan bapak lan ibuku. Rasane wis entek eluhku nangisi prastawa kang ana ing keluwargaku sing mung sakedheping mripat. Rasane isih ora percaya. Nanging saiki aku wis isa lila egawa marang takdirku. Pranyata Allah luwih tresna wong tuwaku. Isane mung donga muga bapak lan ibu diampuni dosa-dosane lan kalebu ahli swarga. Bismillah saiki aku lan mas-masku miwiti dina anyar  tanpa bapak lan ibu.  Aku janji arep sinau sing sregep lan  pengin dadi hafidzah ben bisa nyaosake mahkota marang bapak ibuku mengko ing suwarga. Aamiin.

 #Kapacak ing Majalah Madinah  MTsN Kota Madiun (ISSN 2807-80550. Volume 4 Nomor 1, Maret 2022, kaca 29.

 

Biodata Pangripta: Wasyaveera Keysyha Saputri. Siswa MTsN Kutha Madiun iki lair ing tanggal 31 Agustus 2008. Duweni cita-cita dadi dokter,  supaya bisa nyenengake bapa ibune kang wis sare ing alam kelanggengan. Muga  klakon apa sing dadi gegayuhane. Aamiin.

Lampiran: