Crita Misteri

DISUNAT JIN

Dening: Dyah Kurniawati

“Mak, Mak! Aku sunat suk kapan?” 

Mulih  sekolah Rendi nangis karo bengak-bengok nggoleki simboke kang lagi setlika. Karo ngelap kringet merga gobyos kena hawa setlika, Siti mandeng anake suwe. Bingung, ora kawetu arep nyauri. Wis rong mingguan iki saben mulih sekolah utawa dolan, ukara iku kang mesthi ditakokake.

“Aku isin hlo, Mak. Bola-bali dipoyoki, wis gedhe kok durung sunat. Dilokne jarene aku banci,” kandha ngono karo nangis ngguguk. Siti enggal ngrayuk anake ontang-anting kuwi trus melu ngguguk pisan. 

Maknyut, banjur eling bapake Rendi sing wis sowan ing alam kelangengan. Wolung taun kepungkur nalika Rendi isih trantanan, Pardi bapake Rendi ceblok saka wit klapa nalika kerja ngundhuh klapa ing tegale Mbah Lurah. Sanalika langsung diplayokne menyang rumah sakit, nanging nyawane ora ketututan amarga pendarahan ing sirahe.

Sajoge iku uripe Siti lan Rendi ditanggung Mbah Lurah, nanging ya mung cukup kanggo urip sabendinane. Iku bae isih direwangi mburuh setlika lan umbah-umbah klambine tangga sakiwa tengene, itung-itung kena kanggo nambah sangu sekolahe Rendi.

“Wis Le, mangan sik ya? Kae tak masakne jangan bobor karo tempe goreng senenganmu. Sunate sik nunggu wayahe preian sekolah bae, ben ora akeh ijin sekolahmu mengko,” kandha ngono sajane mung kanggo nylimur anake lanang. Sajane durung bisa nyunatne merga durung ana biayane. Masiya sunate neng mantri murah, nanging ya butuh ragad kanggo sukuran cilik-cilikan. Rencanane arep andum sega marang tangga kiwa tengen saperlune bae kanggo tengere yen Rendi wis sunat  mengko yen dhuwite wis nglumpuk. 

Sidane Rendi lilih atine. sawise salin klambi lan wisuh dheweke mangan lawuh jangan bobor bayem katon dhokoh, telap-telep. Siti nyawang anake tambah nelangsa, merga kabeh dipikir dhewe. Simbahe Rendi ya wong kesrakat, dadi ora pengin ngrepotke wong tuwane. Batine tansaya diiris-iris.

Jam papat sore Rendi budhal ngaji menyang mushol cedhak omahe. Sadurunge budhal dituturi simboke,”

“Mengko yen kancamu ngelokne durung sunat, jawaben ngenteni preian sekolah ngono ya Le.”

“Nggih, Mak.  Assalamualaikum.”

“Waalaikumsalam, ngko mulih ngaji nyusula Mak neng nggone Mbah Lurah ya, Le.”

Rendi ngacugke jempol pratandha jawab oke. Sawise nutup lawang, Siti uga terus budhal rewang nggone Mbah Lurah, merga sesuk slametan pendhake bapake Mbah Lurah.

Udakara jam lima sore ana rame-rame neng emper omahe Mbah Lurah. Kabeh sing rewang padha metu. Neng jaba Rendi nangis banter digotong Ustadz Iman, guru ngajine. Jarene kanca-kancane ngaji sing uga melu ngeterke,  Rendi mau sambat dalane pipis kemeng, lan jerit-jerit kelaran. Sawise dititipriksa Ustaz Imam, planangane Rendi kaya bubar disunat. Kamangka sasuwene iki Rendi durung nate sunat. Kabeh geger, klesak-klesik swara rame ngrembug Rendi bar disunat jin.

Mbah Lurah langsung mrintah Pak Ni, sopire ngetokne mobil kanggo ngeterke Rendi menyang klinik kecamatan. Wedi nek ana apa-apa karo barang wewadine kang kaya wis disunat.

Tekan klinik, langsung dipriksa mantri sing kulina nangani sunat. Miturut mantri kasebut pancen bener kaya bubar disunat kaya umume lan kondhisine apik. Sawise diwenehi pil lan obat antibiotik Rendi digawa mulih.  

Siti isih kamitenggegengen sabubare dicritani Mbah Lurah, jaman biyen akeh bocah cilik sing kaya Rendi kuwi mau, disunat makluk gaib. Awit krenahe Mbah Lurah Rendi digawekne tumpeng robyong, saliyane sukuran pratandha wis sunat uga kirim donga kanggo keslametane Rendi sateruse. Lan kabeh ubarampe lan biaya slametan ditanggung Mbah Lurah. 

Masiya isih ora percaya karo sunat nyalawadi lan marang kabeh kedadeyan kang lagi bae kelakon marang anake lanang, Siti percaya pancen iki wis dadi takdir dalan uripe. Ora kurang-kurang olehe ngucapake panuwun marang Mbah Lurah kang sasuwene iki tansah biyantu kluwargane. Sing wigati uga tansah muji sukur  ndremimil muji asmane Gusti Allah, dheweke yakin iku dalane rejeki kanggo Rendi, si bocah yatim.

****** 

Madiun, 16 Februari 2025

*Wis kapacak ing majalah Jaya Baya No. 29 Minggu III, Maret 2025

CRITA MISTERI

NGRABI BANGSA ALUS

Dening: Dyah Kurniawati

    Awan kuwi Tono njaluk diterake ing luwar kutha, sawijine panggonan kang terkenal kanggo golek pesugihan. Aku rada wedi lan abot arep nyanggupi. Nanging sawise crita akeh ngenani masalahe, aku kok ya mesakne.
    Tono bola bali gagal arep rabi merga ditolak calon maratuwane, ora ditampa alesane dheweke saka kluwarga ora duwe. Wis kaping lima ngalami kedadeyan pait kaya ngono, sidane dheweke nekat wis ora arep rabi karo menungsa maneh. Dheweke uga arep usaha golek dhuwit saakeh-akehe kanggo mbales wong-wong kang wis nglarani atine mau.
    Tono janjeni arep mbayar tikel telu, aku sidane gelem merga kawit esuk mangkal durung ana sing ngojek. Lakune motorku rada tak gelak merga selak kedhisikan mendhung peteng kang meh ceblok. Udakara jam papat sore aku tekan omah kang mencil adoh saka tangga teparo. Omahe modhel joglo nanging resik lan akeh maneka werna pethetan kang padha mekar nyebar ganda arum.
    Uluk salam kaping telu durung ana wong mbukakne lawang. Karo leren aku karo Tono lungguhan ing lincak kang sumadya ing emperan. Udakara setengah jam ana aki-aki kang mbuka lawang banjur ngongkon mlebu. Masiya omah tuwa nanging ing jero katon resik lan gandhane uga wangi kembang mlathi.
    Senajan Tono durung ngandhakne apa karepe, aki-aki kasebut langsung nakoni,
    “Awakmu yakin tenan yen arep rabi karo jin? Wis nggawa syarate?”
    Aku rada kaget aki-aki kasebut wis ngerti tujuane Tono mrono.   
    “Nggih, kula mpun manteb,” jawabe Tono karo ngelungke kresek saka tas ransel ireng kang digawa saka omah.    Aki-aki kasebut ngadeg lan ngajak Tono mlebu senthong tengah. Karepku aku nunggu neng kono ae, pranyata diawe dikongkon melu,
    “Melu mlebu dadi seksine ya?”
Durung nganti aku semaur, Tono nyandhak lengenku mlebu senthong. Ing kono ana meja kang dikupengi kursi papat. Aki kasebut ngetokne isine kreseke Tono mau, isine degan, kain lan ubarampe liyane kang pranyata wis dicepakake Tono saka omah. Tibake isih ana syarate sing kurang,
    “Kudu ana potone wong wedok ayu sing kudu diserahke, yen ora awakmu bakal weruh wujud asline calon bojomu mengko bisa girap-girap.”
Tono bingung merga lali ora nggawa potone wong wedok ayu. Aku banjur ngrogoh jaketku, ndudut kertas iklan motor kang ana gambar sales sing ayu ayu. Sawise didudehke aki, pranyata bisa. Sawise nglakoni ritual kayadene wong ijaban lan ngucapke sah, Tono katon lega.Nanging aku ngrasake keanehan. Ing senthong kasebut mung ana aku,Tono lan aki, nanging krasa seseg umpel-umpelan. Ing kiwa tengenku kaya akeh wong, lengenku krasa nyenggol lengene wong liya nanging bareng aku noleh panggah sepi ora katon apa-apa. 
    Sadurunge mulih Tono digawani kendhil kang isine aku ora weruh. Syarate kendhil kuwi kudu dipondhong terus nganti omah ora oleh diselehake. Sadurunge tekan omah aku dijak mampir tuku kembang setaman, merga sadurunge saresmi karo bojo jin kasebut kudu nyepakne kembang setaman ing kamar. Olehe tuku kembang akeh pisan nganti diwadhahi glangsing ukuran beras 25 kilo.
    Tekan omah Tono ngethik aku aja nganti crita neng wong liya ngenani kedadeyan dina iki. Tono banjur ngelungi aku atusan ewu limang lembar, kanggoku kuwi upah ojek sajrone telung dina, lumayan.
    Seminggu sawise kuwi Tono kon ngeterke menyang dealer motor. Dina kuwi dheweke tuku motor gres kanthi cash. Aku setengah domblong weruh dhuwit kang akeh ing jero kresek kang digawa Tono. Nalika mulih aku dijak ngopi, merga penasaran aku takon kok dhuwite akeh men. Tono crita yen sawise saresmi, bojone sing bangsa jin mau banjur nyebar kembang olehe tuku kae kang ora entek-entek tur panggah seger. Sanalika kembang kang disebar kasebut malih dadi dhuwit. Lan ngono terus saben bubar saresmi. Otomatis dhuwite tansaya akeh.
    Ora suwe Tono banjur tuku sawah, mobil lan tabungane saya akeh. Banjur Tono pindhah neng kutha gedhe merga golek omah sing luwih amba tur apik. Pokoke saiki Tono sugih mblegedhu.
    Pirang-pirang taun aku wis ora ketemu Tono maneh merga aku oleh gaweyan ing luwar kutha, lan rabi oleh wong sacedhake panggon kerjaku. Sawijine sore nalika mulih kerja, neng dalan aku ketemu pawongan klambine rowak-rawek blegere kaya Tono. Banjur tak parani, mesthekake. Tibake bener kuwi Tono, dheweke nyalimi aku karo nangis geter. Sawise takjupukne banyu putih saka ranselku, dheweke crita yen wis pegatan karo bojone sing bangsa jin kasebut. Taun wingi kendhil keramat kuwi diserahake maneh menyang aki-aki biyen, amerga wis ora kuwat ngladeni bojone kang jaluk saresmi bola-bali saben dina nganti ora kober leren. Nganti awake kuru lan ora duwe daya, tenagane kaya disedot ora sabaene. Senajan sugih nanging sara apa gunane.
    Masiya rada nesu, aki-aki kasebut nyetujoni kanthi syarat bandhane Tono bakal ludhes. Tenan, kabeh bandhane ora nganti seminggu entek gusis merga ana bae kedadeyan kang ngudokne ngetokne dhuwit. ATM sing sadurunge isine trilyunan wusanane saldone nol. Kanggo mangan bae jaluk-jaluk, merga awake lara-larane ora kuwat kerja. Kadhangkala yen keluwen golek pangan neng sampah saanane.
    Aku trenyuh krungu critane Tono kasebut. Tak ajak neng omahku ora gelem. Sawise taksangoni dhuwit saperlune dheweke pamitan arep lunga saparan-paran merga isin arep mbalik neng desane. Sapungkure Tono aku unjal ambegan karo ngucap sukur marang Gusti, dene nganti saiki isih diparingi dalan bener. Saka kedadeyan iki bisa dadi plajaran urip kang banget ajine. Ora usah neka-neka, nrima ing pandum apa kang wis digarisake dening Gusti. Kabeh mau wis diukur, ora usah golek dalan liya kang marakne sengsara.

*****

Madiun, 9 Maret 2025

*Wis kapacak ing majalah Jaya Baya No. 33, April 2025