Keluk Dupa Tengah Wengi
Kamar mahad putri geger bengi kuwi. Swara pating klesik, bisik-bisik karo lungguh dhempetan, umpel-umpelan merga keweden. Teror tengah wengi kuwi tansaya nambahi mirise ati. Masiya medeni, nanging malah nambahi penasarane ati.
Rina nangis kamisesegen lungguh ing sela-selane Dewi lan Hani. Dheweke ngewel merga thong-thongen bubar weruh wewayangan obah-obah ing suwalike korden cendhela.
Wengi kuwi udakara jam rolas, santri penghuni asrama mahad putri meh kabeh angler ngliseg merga kekeselen. Nanging bocah lima isih jegigisan, yakuwi Rina, Dewi, Hani, Naya lan Nurul, ora ndang turu-turu. Umi Siti, ibu asuh mahad putri wis kaping telu dhodhogi lawang kamar, mrintah kon ndang turu. Nanging sawise Umi Siti ngalih bocah lima panggah jegigisan.
Bocah kuwi kawit mlebu mahad angel banget omong-omongane. Saben bengi angel yen kon ndang turu. Kabeh santri sing neng kamar kuwi rumangsa keganggu. Sajane wis diperingatke pengurus bola-bali panggah bae ora kapok.
Rina nyawang jam sing cumanthel ing tembok,
“Eh, wis jam setengah siji lo Cah, ayo turu.”
“Aku sik gung ngantuk hlo.”
“Hiya, mandhak Umi Siti wis medhun ae hlo. Aman wis.”
“Hahahaha, hiyaa. Ayo ngedur nganti esuk wae. Sapa wani.”
“Akuuuuuu!!! Hahahahaaa”
“Ssstt, aja rame-rame ngko nek kuntilanake tangi hlo.”
“Stttt!”
Ujug-ujug kabeh meneng lan nglirik arahe cendhela cedhak tlundhakan. Kabeh ngrasa mengkirig weruh wewayangan obah-obah ing suwalike cendhela kuwi. Durung ilang kagete, mak breng kasusul ambu dupa sumribit saka arah cendhela mau.
Rina njerit lan ngewel. Tangane nuding-nuding pernahe cendhela banjur nutupi raine nganggo kemul. Kabeh kancane uga narik kemul padha Rina. Nanging nganti jam 3 panggah ora bisa turu, mung kethip-kethip kanthi pikiran ora karuwan.
Dumadakan keprungu bel lan halo-halo yen kabeh santri wayahe tangi sholat tahajud. Karo pandeng-pandengan cah lima sing durung turu blas mau ya melu tangi, nanging merga kabeh penghuni kamar wis tangi lan aktifitas, dadi rasa wedine wis suda.
Sajoge kedadeyan wengi kuwi, bocah lima sing biyasane saben tengah wengi jegigisan ngganggu santri liyane sing istirahat, saiki wis ora maneh. Wiwit jam sepuluh bengi wis mapan turu manut jadwal mahad.
*****
Nalika arep mapan sare Ustadz Imam karo mesem ngendika marang garwane, Umi Siti,
“Piye Um, santri putri saiki wis aman ta?”
“Alhamdulillah, misi sukses. Sajoge kedadeyan bengi kuwi kabeh wis ora ana maneh sing jegigisan melek bengi.”
“Sip, yen ngono ide mbakar dupa lan ngobahne rukuh neng suwalike cendhela kae kasil medeni bocah ben tertib ndang turu. Merga akeh sing gak nyaman gara-gara polahe bocah lima kuwi.”
“Yawis, dupa sing kari separo kae ndang dibuwang bae hehe.”
“Inggih, muga-muga aman sateruse.”
“Alhamdulillah.”
*****
Madiun. 6 Nopember 2024
Biodata Pangripta: Dyah Kurniawati. Sawijining wanita kang kayungyun marang sastra lan budaya Jawa. Lulusan Pendidikan Bahasa lan Sastra Daerah UNESA iki uga nulis puluhan buku, cerkak, cerpen, puisi, resensi lan liyane. Saiki ngabdi ing MTsN kutha Madiun.
